ಗಿಡವಾಗಿ ಬಗ್ಗದ್ದು ಮರವಾಗಿ ಬಗ್ಗೀತೇ ?

ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಗಾದೆ ಮಾತು ಬಳಸುವುದರಲ್ಲಿ ನನ್ನಮ್ಮ ಜಾಣೆ. ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಗಾದೆಗಳನ್ನು ಮಾತಿನ ನಡುವೆ ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಹೆಣೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಹಠದ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಅವಳು ಸಹಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬ ಸರಿಯಾದ ತಿಳುವಳಿಕೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕುರ್ಚಿ, ಸೋಫಾದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ ಹಿರಿಯರು ಬಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ಜಾಗ ಬಿಡಬೇಕು. ಕಾಲು ಅಲ್ಲಾಡಿಸದೆ ಕೂರಬೇಕು. ಹೊಸ್ತಿಲಿನ ಮೇಲೆ ಕೂರಬಾರದು. ಏನೇ ತಿನ್ನಬೇಕೆನಿಸಿದರೂ ಹಂಚಿ ತಿನ್ನಬೇಕು. ಊಟ ತಿಂಡಿಗೆ ಕರೆದ ಕೂಡಲೇ ಬರಬೇಕು. ಮನೆಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಸಹಕರಿಸಬೇಕು. ಎದುರಾಡಬಾರದು. ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವು.

ಸ್ವಭಾವತಃ ನಾನು 'ಎಂತಕೆ'? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯವಳು. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಕಾರಣ ಬೇಕು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಮಯ ಸಂದರ್ಭ ಅರಿಯದೆ ಅವಳ ಮಾತನ್ನು ಮೀರಿದ್ದುಂಟು. ಮೊಂಡು ಹಟವೂ ಇತ್ತು. ಆಗ ಅವಳಿಗೆ ಸಿಟ್ಟು ಬಂದು ನನಗೆರಡು ಏಟೂ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು.
ಮಜಾ ಎಂದರೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಅವಳ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಬರುವುದು ಗಾದೆ ಮಾತು!

 "ಗಿಡವಾಗಿ ಬಗ್ಗದ್ದು ಮರವಾಗಿ ಬಗ್ಗೀತೇ ?!" 


 ಆ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಬೆನ್ನಲ್ಲೂ, ನೀರಾಡುವ ಕಣ್ಣಲ್ಲೂ ಈ ನುಡಿಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಕುಶಿ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ!

 ಈ  ಎಲ್ಲ ತರಬೇತು ಹೊಸ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ (ಅದೂ ಅವಳ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ) ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಲು ನನಗೆ ತುಂಬಾ ಸಹಕರಿಸಿದೆ.