ಸೀರೆ ಸೆರಗು ಹೊದ್ದ ಇಂದಿರಕ್ಕ !

ಅಮ್ಮನ ತವರುಮನೆಯವರೆಲ್ಲ ಸಾಯಿಬಾಬಾ ಭಕ್ತರು. ಸಾಯಿಬಳಗದ ಶಿಸ್ತು ಅವಳ ರಕ್ತದಲ್ಲೇ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತೇನೋ! ಗಂಡಸರೊಂದಿಗೆ ವ್ಯವಹರಿಸುವಾಗಲೇ ಇರಲಿ (ಈ ಬಗ್ಗೆ ಮುಂದೆ ಬರೆಯುವೆ), ಎಲ್ಲಿ ಹೋದರು ಸಾಧ್ಯವಾದ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಸಹಕರಿಸುವುದಿರಲಿ , ಸೀರೆ ಸೆರಗು ಹೊದ್ದುಕೊಂಡಿರುವುದರಲ್ಲೂ ಇದು ಗಣನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು .

 ಅಮ್ಮ ಊರಿಗೆ ಬಂದ ಹೊಸತರಲ್ಲಿ ಇದು ಯಾರಿಗೂ ವಿಶೇಷ ಅನ್ನಿಸಿರಲಾರದು. ಮುಂದೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸಮಾಜ ಬದಲಾಯಿತು. ಎಲ್ಲರ ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯೂ ಉತ್ತಮವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲ. ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಸೀರೆಗಳನ್ನು ಕೊಂಡುಕೊಳ್ಳುವವರು ಹೆಚ್ಚಾದರು. ಸೆರಗು ಹೊದ್ದು ಓಡಾಡುವುದು 'ಔಟ್ ಆಫ್ ಫ್ಯಾಶನ್' ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡಿತು!

ಆದರೂ 'ಈ ಇಂದಿರಕ್ಕ ಇನ್ನೂ ಸೆರಗು ಹೊದ್ದುಕೊಂಡೇ ಹೋಪುದು!' ಎಂದಾಯಿತು.

ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಅಮ್ಮನ ಓಡಾಟ ಅಗತ್ಯವೇ ಆಗಿತ್ತು.

 ಒಂಟಿ ಹೆಂಗಸು ಕಾರುಭಾರ ಮಾಡುವುದರಿಂದ - ಸುರಕ್ಷತೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ - ಮನೆಗೇ ಬಂದು ಅಡಿಕೆ ಕೊಂಡುಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಮುಸಲ್ಮಾನ ವರ್ತಕರಿಗೆ ಎಂದೂ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಯ ಅಪ್ಪಯ್ಯನಿಗೆ ಅಡಿಕೆ ಬಂಡಸಾಲೆ ಇದ್ದುದೂ ಕಾರಣವಾಗಿರಬಹುದು .

ಅಡಿಕೆ ಮಾರಾಟಕ್ಕೆ ಪುತ್ತೂರು ಮಂಗಳೂರಿಗೆ;ಗೊಬ್ಬರ ತರಿಸಲು , ಮನೆ ಖರ್ಚಿಗೆ ದಿನಸಿ , ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಪೇಟೆ ತರಕಾರಿಗಾಗಿ ಅವಳು ಹೋಗುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಕಲ್ಮಡ್ಕ ಪೇಟೆಯ ಸೊಸೈಟಿಗಾದರೂ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು.

ಇಷ್ಟು ಓಡಾಟಕ್ಕೆ ಅವಳಲ್ಲಿ ಹಲವು ಸೀರೆಗಳೂ ಇದ್ದವು. ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯ ತಂಗಿಯರು ವಿದೇಶದಿಂದ ತಂದುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದುದು. ಅವು ಎಷ್ಟು ಬಾರಿ ತೊಳೆದು ಉಟ್ಟರೂ ಹರಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ - ಅಂಥ ಉತ್ತಮ ಗುಣಮಟ್ಟದವು. ಚಂದದ ಚಿತ್ತಾರದವು. ಎಲ್ಲ ಸರಿ - ಆದರೆ ಅದನ್ನು 'ಸ್ಟೈಲಾಗಿ'  ಪಿನ್ ಚುಚ್ಚಿ ಉಡಬಾರದೆ !

 ಈ ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲರ ಗಮನ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದರ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ನನಗೂ ಅರ್ಥವಾಗತೊಡಗಿತು.  ಅವಳ ಆಪ್ತರೂ ಮೆತ್ತಗೆ ಹೇಳತೊಡಗಿದರೆ ಅಮ್ಮ ಶಾಂತವಾಗಿ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು "ಈ ವರ್ಷ ಕಾಟು ಮಾವಿನ ಮರ ಫಲ ಹೋಯಿದ?" ಅಂತೇನೋ ಮಾತು ಬದಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.

 ನಾನು ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಉಡುಪು ತೊಡುಪಿನ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಅರಿವು, ಆಸಕ್ತಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿತ್ತು. ಅಮ್ಮನನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಆಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ನನ್ನ ಚಿಂತೆ ದಿನದಿನಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಒಮ್ಮೆ ಕೇಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ "ನೀನು ಯಾಕೆ ಹಳೆ ಕಾಲದವರ ಹಾಂಗೆ ಹೋಪುದು ?" ಎಂದು. ಅಮ್ಮನಿಗೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಬೇಕಿತ್ತೇನೋ. ಹೇಳಿದಳು - "ಈಗ ಎಲ್ಲವೂ ಮ್ಯಾಚಿಂಗ್ ರವಿಕೆಯೇ ಹಾಕುತ್ತವು. ಎನ್ನತ್ರ ಎಲ್ಲ ಸೀರೆಗೂ ಮ್ಯಾಚಿಂಗ್ ಇಲ್ಲೆ. ಸೆರಗು ಹೊದ್ರೆ ಯಾವ ಬಣ್ಣದ ರವಿಕೆ ಆದ್ರೂ ಆಗ್ತು" ಎಂದು.

 ಕಲ್ಮಡ್ಕದ ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಪೇಟೆಗೆ ಹೋಗಿ, ಪ್ರತೀ ಸೀರೆಗೂ ಮ್ಯಾಚಿಂಗ್ ಹುಡುಕಿ , ಅಮ್ಮನ ಗೆಳತಿ ಶರಾಳ ಬಳಿ ಹೊಲಿಸಿಕೊಂಡು - ಅದು ಸಿಕ್ಕು - ಅಮ್ಮ 'ಮಾಡರ್ನ್' ಆಗುವ ಸಾಹಸ ಎಣಿಸಿಯೇ ನನಗೆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ಅವಳಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಲು ಸಮಯದ ಅಭಾವವೂ ಇತ್ತು, ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಲೆಕ್ಕ ಇಡಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯಿಂದ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಆರ್ಥಿಕ ಮುಗ್ಗಟ್ಟೂ ಇತ್ತು.

ಸಮಜಾಯಿಷಿ ಹೇಳುವುದರಿಂದ, ನಕ್ಕು ವಿಷಯ ತೇಲಿಸುವುದು ಹಗುರ ಎಂದು ಅನುಭವದಿಂದ ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದಳು..

ಆದರೊಂದು ಮಾತು - ಇಂಟರ್ನೆಟ್ , ಟಿವಿ ಇಲ್ಲದ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಕೇವಲ ಪುಸ್ತಕ-ಪತ್ರಿಕೆಗಳ ಮೂಲಕ ಹೊಸ ಹೊಸ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಅನ್ವೇಷಣೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ updated  ಆಗಿದ್ದ ಆಕೆ ಎಲ್ಲರಿಂದ ಹೆಚ್ಚು 'ಮಾಡರ್ನ್' ಆಗಿಯೇ ಇದ್ದಳು. ಗುರುತಿಸುವವರು ಇರಲಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ..

 ಜ್ಞಾನತೃಷೆಗೆ  'ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ'ಯ ಅಗತ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನಿ.